Ο φημισμένος έλληνας φιλόσοφος Βικέντιος Δαμωδός (1679-1759) γεννήθηκε στα Χαβριάτα της Παλικής. Ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, γιός του Φραγκίσκου και της Φιλανδρίας. Στα 1713 ταξίδεψε για σπουδές στη Βενετία, όπου παρακολούθησε μαθήματα στην ελληνική παροικία και στα 1721 αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Πάδοβας έχοντας σπουδάσει νομική, φιλοσοφία και ρητορική. Γύρισε στην ιδιαίτερη πατρίδα του για να διδάξει φιλοσοφία στο ύπαιθρο, κατά τα πρότυπα του Πλάτωνα και του Σωκράτη, συγκεντρώνοντας πολλούς μαθητές από όλη την Ελλάδα, ανάμεσα τους διαπρεπείς προσωπικότητες όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης. 

Ο Δαμωδός πίστευε ότι η φιλοσοφία των αρχαίων έπρεπε να διδάσκεται στην καθομιλουμένη γλώσσα για να γίνεται κατανοητή. Όπως και ο Σωκράτης, πρόσφερε τη διδασκαλία του δωρεάν και έτσι πέθανε πάμπτωχος, έχοντας γράψει μια σειρά πονημάτων με ευρύτερο νόημα από την τότε σχολαστική φιλοσοφία. Στο έργο του διακρίνονται προοδευτικές δημοκρατικές αντιλήψεις που αποδίδονται σε επιρροές της Δύσης. Κυριαρχεί η αρχή ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσπαθεί να καθορίζει τη θέση του μεταξύ των συνανθρώπων του και μέσα στο φυσικό κόσμο. 

Μερικά από τα συγγράμματα του εκδόθηκαν στη Βενετία μετά το θάνατό του όπως: «Λογική κατ' Αριστοτέλη», «Ρητορική Τέχνη», «Πράξη κατά συντομία στις ρητορικές ερμηνείες» κ.ά.

Κείμενα - Παρουσίαση: Τηλέμαχος Μπεριάτος